W dniach 9 – 24 października br. z okazji 60-lecia Wydziału Malarstwa ASP odbyła się wystawa „100% Malarstwa”. Zaprojektowana unikatowa w skali kraju płócienna instalacja multimedialna prezentowała historię Wydziału oraz galerię wybitnych polskich malarzy i ich twórczość.
W dniach 9 – 24 października br. z okazji 60-lecia Wydziału Malarstwa ASP odbyła się wystawa „100% Malarstwa”. Zaprojektowana unikatowa w skali kraju płócienna instalacja multimedialna prezentowała historię Wydziału oraz galerię wybitnych polskich malarzy i ich twórczość. Wystawa przypomniała o najcenniejszych zjawiskach polskiej kultury, w tworzeniu których swój znaczny udział miał Wydział Malarstwa.
Zbiory podzielone były na kilka działów według okresów historycznych. W dziale dotyczącym lat osiemdziesiątych XX wieku mieściły się zbiory Malarstwa z Wystaw Przykościelnych, które były organizowane podczas stanu wojennego.
Już w kilka miesięcy po ogłoszeniu stanu wojennego środowisko artystów plastyków ogłosiło bojkot oficjalnej działalności artystycznej. Miejscami wystawienniczymi stały się pracownie i prywatne mieszkania, funkcjonowała także kilka niezależnych galerii. Jednak najważniejsze i największe ekspozycji odbywały się w kościołach, m in. w kościele Miłosierdzia Bożego.
Pod koniec 1983 r. panoramę kultury niezależnej wzbogaciły tzw. „wystawy walizkowe”, zainicjowane przez Marka Sapettą. Nazwa pochodzi od niewielkich rozmiarów dzieł, które można było zmieść w walizce i sprawnie przenosić z miejsca na miejsce. W wystawach walizkowych wzięło udział kilkudziesięciu artystów, a obrazy pokazano w wielu miastach.
Wyrazem poszukiwania trzeciej drogi między oficjalną sztuką promowaną przez państwo, a nieoficjalną twórczością o charakterze głównie patriotyczno-religijnym, była artystyczna aktywność Gruppy – ugrupowania założonego w 1983 r. przez absolwentów i studentów Wydziału. Twórczość członków Gruppy (Grzyba, Modzelewskiego, Kowalewskiego, Pawlaka, Sobczyka, Woźniaka) była stylistycznie zróżnicowana. Ich obrazy łączyła przede wszystkim ironiczna anegdotyczność oraz dystans do rzeczywistości – a więc cechy, które nie pasowały do pełnego patosu, zaangażowanego malarstwa lat osiemdziesiątych.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!